บันทึกการทำงานภูครามของป้าดัด(การจดจ่อกับการปักผ้าทำให้ลืมเรื่องไม่สบายใจ)

ป้าดัด 12.06.65

ป้าดัด

วันที่ไปสัมภาษณ์ป้าดัด ป้าดัดออกตัวก่อนเลยว่าเป็นน้องใหม่ที่ทำงานกับภูคราม (ป้าดัดทำงานกับภูครามไมน้อยกว่า 4 ปี) หมอบอกว่าป้าดัดห้ามทำงานหนักเพราะมีปัญหาที่ขาทำให้ต้องใส่กระดูกเทียมกว่าสิบปี ก่อนหน้านี้ป้าดัดทำไร่ทำให้ทำงานหนักๆ ไม่ได้ จึงเป็นแม่บ้านเลี้ยงลูกอย่างเดียว จนเมื่อสี่ปีที่แล้ว สามีจากไปอย่างกะทันหัน โดยไม่ได้ร่ำลาป้าดัดเสียใจมาก และต้องรับผิดชอบส่งลูกเรียนต่อมหาลัย เลยมาปักผ้ากับพี่เหมี่ยว

​ “การปักผ้า ช่วยให้ลืมเรื่องที่เราทุกข์ใจได้ เพราะเราต้องใช้สมาธิจดจ่อในการปัก” ป้าดัดบอก

ขณะที่พูดถึงเรื่องราวในอดีตที่ผ่านมา พร้อมทั้งลงฝีเข็มบนผืนผ้าที่อยู่บนตัก ช่วงนั้นป้าดัดรู้สึกว่าการปักผ้า สามารถทำให้ป้าดัดลืมความเสียใจจากการจากไปของสามีได้ ป้าดัดอยากรู้จักภูครามให้เร็วกว่านี้ จะได้ทำงานแบ่งเบาสามีที่จากไปได้ ช่วงแรกฝีมือไม่ค่อยสวยมาก แต่ป้าดัดมีลูกเป็นแรงผลักดันในการปักผ้า เพราะต้องการให้ลูกมีอนาคตที่ดี บวกกับตัวเองมีหน้าที่รับผิดชอบค่าใช้จ่ายในครอบครัวทั้งหมดในตอนนั้น ทำให้ป้าดัดต้องฮึดสู้เพื่อลูกสาว ซึ่งงานปักผ้าคืองานเดียวที่ป้าดัดสามารถทำได้

“สภาพจิตใจป้าตอนนั้นย่ำแย่มาก แต่ป้าล้มไม่ได้ เพราะมีลูกสาวที่เพิ่งจะเข้ามหาวิทยาลัย รู้ไหมว่าช่วงที่ส่งลูกสาวเรียน ป้าตื่นมาปักผ้าตีสามทุกวัน เพื่อที่จะได้ส่งผ้าให้พี่เหมี่ยวเยอะๆ ตอนนั้นป้าเหนื่อยมาก แต่หยุดไม่ได้ เพราะมีลูกสาวที่ป้าต้องส่งเรียน ป้าพูดตรงนี้เลยว่า ถ้าไม่มีภูคราม ป้าคงส่งลูกเรียนไม่จบ ป้ารู้สึกขอบคุณพี่เหมี่ยวและทุกคนในภูครามมากๆ” ความแน่วแน่และความรู้สึกตื้นตันของป้าดัดส่งผ่านออกมาทางสีหน้าและน้ำเสียงชัดเจน จนผู้สัมภาษณ์เองก็สัมผัสได้ถึงความรู้สึกนั้นเช่นกัน ตอนนี้ป้าดัดดีใจที่มีงานทำ รู้สึกมีค่าและภูมิใจมากที่ภูครามให้งานป้าดัดจนสามารถส่งลูกสาวเรียนจบมหาวิทยาลัยได้

ฝีเข็มของป้าดัด

"ช่วงที่พี่เหมี่ยวเริ่มคัดคนทำงานด้วยอย่างจริงจัง ป้ากลับบ้านมาปักผ้าและพัฒนาฝีมือทุกวัน กลัวว่าจะไม่มีงานทำ กลัวว่าพี่เหมี่ยวจะไม่ให้ป้าปักผ้า ที่ป้าคิดตอนนั้นคือ "พี่เหมี่ยวไม่ได้เลือกเรา แต่เราเองที่ต้องพิจารณาตัวเองเพื่อให้เขาเลือกเรา" คำพูดแสนจริงใจของป้าดัด แฝงไปด้วยข้อคิดสุดแสนจะล้ำค่าส่งผ่านมาให้ผู้สัมภาษณ์โดยไม่ต้องตีความเพิ่มเติมมากมาย แต่กลับเป็นบทเรียนที่ดีที่สามารถนำไปใช้ในการทำงานในภายภาคหน้าได้อย่างดีเยี่ยม

​“หลังจากที่หนุงหนิงเรียนจบ ป้าบอกลูกนะว่าจะเลิกปักผ้า เพราะป้าเหนื่อยมาก แต่พอเอาผ้าไปคืนไข่ดาวได้ไม่ถึงเดือน ป้าก็กลับมาของานใหม่ เพราะป้ารู้สึกเหมือนขาดไม่ได้ ไม่ได้พูดเว่อร์นะ แต่ป้ารู้สึกเหมือนเสพติดการปักผ้าไปแล้ว ตอนนี้ป้าไม่คิดถึงเงินแล้วล่ะ ปักเพราะชอบ เพราะอยากทำมากกว่า” ป้าดัดพูดไปหัวเราะไป พอคุยมาถึงตรงนี้ ผู้สัมภาษณ์สัมผัสได้ว่าป้าดัดเริ่มที่จะปักผ้าเพื่อความสุขของตนเองแล้ว หลังจากที่ปักผ้าเพื่อลูกสาวมาหลายปี ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมฝีปักป้าดัดถึงพัฒนาขึ้นทุกวันๆ เพราะความสุขที่มาจากภายในจิตใจนี่เอง

งานดอกไม้ของป้าดัด

​ นอกจากการปักผ้าที่เห็นพัฒนาการด้านลวดลายและฝีเข็มที่คมขึ้นของป้าดัดแล้ว ป้าดัดได้พัฒนาจิตใจตนเองโดยใช้งานปักเป็นตัวช่วยจากเรื่องราวการสูญเสียบุคคลที่รักในครอบครัว ให้เป็นบุคคลที่มีจิตใจที่เข้มแข็ง ไม่เกรงกลัวต่อความยากลำบาก อีกทั้งยังเปลี่ยนความจำเป็นที่ต้องปักผ้าเพื่อลูก มาเป็นการปักผ้าเพื่อตนเอง ถือว่าใช้เวลากว่าสี่ปีเลยทีเดียว ผู้สัมภาษณ์ยังถามต่ออีกว่า “ป้าดัดคิดว่าจะหยุดปกผ้าจริงๆ จังๆ ตอนอายุเท่าไรคะ” ป้าดัดก็หัวเราะ แล้วตอบว่า

“จนกว่าจะไม่มีแรงนู่นแหละ”